Bizlerin beğenmediği ve kireçli dediğimiz suyu bile bulamayan ve ölmek üzere olan bir Afrika'lı bebeğin Türk doktorun verdiği su ile gözlerini açtığı haberi sanırım sizlerde çeşitli kanallarda izlemişsiniz.Türk doktorun elleriyle o bebeğe su içirirken hiçkıra hıçkıra ağlaması da zannederim sizleri de ağlatmıştır.
O manzara bizlere şu mesajı veriyor.Demek ki"Böyle iyiliksever insanlar da var,insanlık henüz ölmedi" dedirtmiştir mutlaka.Zaten dünya bu tür insanların yüzü suyu hürmetine ayakta durmuyor mu?Yoksa her gün Müslüman kanının döküldüğü bu dünyanın derdi çekilirmiydi?
Hiç gözümün önünden gitmiyor o minik bebek?Ve her gün kendime şu soruyu soruyorum?Acaba biz Müslümanlar kardeş olduğumuzu söylüyoruz ama kardeşlik adına ne fedakarlıklar yapıyoruz?Hangi gün elimizi yüreğimizin üstüne koyduk?Hangi gün gönlümüz titredi?
Bunları yapmayan bizlerin neler yaptığını anlatayım mı?
-Acaba hangi marka ayakkabıyı giysem?
-Acaba hangi kürk elbiseyi alsam?
-Acaba hangi marka ile çevreme hava atsam?
Aslında bu konularda da pek tutarlı değiliz.Çünkü sahip olduğumuz nimetlere de nankörlük ediyoruz.Çok az şükrediyoruz.Hamd edeceğimize nankörlük yapıyoruz.Sahip olduğumuz nimetleri heba ediyoruz,paylaşmıyoruz.
Bir tek kendimizi düşünüyoruz ve hayatın merkezine kendimizi koyuyoruz.Bize uyan şeyler iyi, bize uymayanlar ise hep kötüdür.İyi ve kötünün ölçüsü bizim egomuz ve tutkularımızdır.
Beklide yaptığımız en iyi şey ilgisizliktir.Müslüman coğrafyasında ABD ve İsrail'in yaktığı ateşi söndürmek için Hz.İbrahim'e (as) ağzıyla su taşıyan karıncanın samimiyeti kadar bir samimiyet gösteremedik.Dünyadaki adaletsizliği,bitmeyen zulümleri sadece seyrediyoruz.Geçmişte yaşadığımız zor günlerden hemen hemen hiç ders almamış gibi bir halimiz var.
Acaba kardeşliğin ve insanlığın bitiş düdüğünü mü bekliyoruz?Dünyaya daldık ahireti unuttuk.
Unutma kardeşim!"Nereden geldin,neredesin ve nereye gidiyorsun" sorularını unutma.Her akşam yatağına uzandığında Hz.Ömer'in (ra)"Bugün Allah için ne yaptın? sorularını unutma!"
Hepimizin elbette ki bir beklentisi bir ümidi vardır hayattan.Yaşamak zaten bir umuttur.Ancak yaşamak kadar yaşatmakta önemlidir.Kardeşlerimiz aç iken biz tok yatamayız.Onların kalpleri buruk iken bizler eğlenemeyiz.
O birbirimize hava attığımız markalarımız,kürklerimiz,ayakkabılarımız v.b. olmasa da olur.Ama İslam ve insanlık olmazsa hiçbir şey olmaz.
Göğsünüzün sol tarafı hala acıyorsa korkmayın İslam ve insanlık yaşıyor demektir.
Sedanur ULUSOY
İnegöl Anadolu İmam Hatip Lisesi 12.sınıf
