Elim ayağım bugün titriyor sinirimden
Canlı cansız her şeye küfredip çatasım var
Yakıp yok edeceğim bir kalkarsam yerimden
Götürüp kendimi de bir yerden atasım var.
Gözümde hiç bir şeyin yok artık bir önemi
Sinirimden dişlerim sızlatıyor çenemi
Etrafa sıka sıka bitirip cephanemi
Kan revanın içine battıkça batasım var
Bağlayan neyim varsa koptuğum andır bugün
Sabırdan selametten saptığım andır bugün
Başımı duvarlara çarptığım andır bugün
Hırçınlığıma öfke ekleyip katasım var.
Kıçı kırık dünyanın düzeninden bunaldım
Gamından kederinden üzeninden bunaldım
Hatır gönül yıkıp da ezeninden bunaldım
Herkesin yakasını toplayıp tutasım var.
İçine ettiğimin beş kuruşluk dünyası
Hiç bir halta değmiyor ne gerçek ne hülyası
Gündüzünde kargaşa gecelerinde yası
Bir gününde gözüm yok tükenip bitesim var
Kan beynime sıçradı görmüyor artık gözüm
Ne problem umrumda ne bulunacak çözüm
Son bir dileğim de yok, yok artık hiçbir sözüm
Mezara diri diri uzanıp yatasım var.
Depresif duyguların bugün doruğundayım
Sanki bir intiharın hemen soluğundayım
Tesellinin moralin yine yokluğundayım
Canımı bir ilmeğin ucunda satasım var.
Hasan Hüseyin YILMAZ
DESEYDİN
Kendin mi sanırsın sadece yanan?
O ateş bana da düştü deseydin
Bir yol ki ölümsüz aşka dayanan
Benim de gördüğüm düştü deseydin.
Sevda mı bela mı bilmem ki nesin?
Her gece içmeme tek bahanesin
Çok sevdim diyorken titreyen sesin
Benim de yaramı deşti deseydin.
Senle bir vuslatken tuttuğum dilek
Kaderin önünde büküldü bilek
Bir türlü gülmeyi bilmeyen felek
Yüzüme hep çatık kaştı deseydin.
Her vakit kendimi hicrana vurdum
Bütün saatleri kedere kurdum
Çile kafesinde çırpındım durdum
Gönül bir yaralı kuştu deseydin.
Gözümün önünden yüzün gitmedi
Kadehler teselli için yetmedi
Sabahım olmadı gecem bitmedi
Sensizken mevsimler kıştı deseydin
Kalemini kırdık mührünü bastık
Düşleri katlettik umudu astık
Sen diye sarılıp yattığım yastık
Bağrıma bastığım taştı deseydin.
Kaç gece orda mı diye yokladım
Kaç gece resmini öpüp kokladım
Sana git diyorken zar zor sakladım
Benim de gözlerim yaştı deseydin.
Ben de çıplak ayak korda yürüdüm
Kendi cesedimi kendim sürüdüm
Ben de senin gibi hergün eridim
En sonunda sabrım taştı deseydin.
Bilme hiçbir mâni tanıma engel
Deniz ol derya ol kabından taş gel
Ben gelme desem de sen yine koş gel
Efkârım dağları aştı deseydin.
Sesini duyunca del’olmaz mıydım?
Coşup da çağlayan sel olmaz mıydım?
Sımsıkı tuttuğun el olmaz mıydım?
Gönlüm ki gönlüne eşti deseydin.
Hasan Hüseyin YILMAZ
