Gözlerini kapatıp bilirim ki uyudun
Yıldızların ışığı birer birer sönünce
Müptelâsı olurum bir küçücük umudun
Sabahı zor ederim gün geceye dönünce.
Mücevher gözlerinden mahrum kaldığım zaman
Bir anlamsız an olur nefes aldığım zaman
Hayaline kapılıp düşe daldığım zaman
İflâh olmaz kederim gün geceye dönünce.
Her saniye bir asır saat desen çağ olur
Bir hicran üzerimden kalkmayan bir çığ olur
Umuda giden yollar geçit vermez dağ olur
Bırakmaz ki kaderim gün geceye dönünce.
Dolmayan bir boşlukta bölünür dağılırım
Dizlerimin üstüne öylece yığılırım
Sanki nefes alamam daralır boğulurum
Sanki yüzülür derim gün geceye dönünce.
Bir muamma içinde çırpınır dururum yar
Gölgeme nişan alır kendimi vururum yar
Merhamet diye inler yerlerde gururum yar
Gör nasıl derbederim gün geceye dönünce.
Bir kerecik gülmeyi hayal etsem bile tam
Kaderimden kaçmaya izin vermez prangam
Kıvrandırır sinemi delik deşen eden gam
Eririm erim erim gün geceye dönünce.
GÜNEŞİN KIZI
İçime dert oldu sarfettiğin söz
Neş'eyi savdım be güneşin kızı.
Sinem yangın yeri ciğerlerim köz
Tutuşan kavdım be güneşin kızı.
Zerre kadar yokken enaniyetim
Yanlış mı okundu yoksa niyetim?
Sevdam öksüz kaldı yüreğim yetim
Bağrımı dövdüm be güneşin kızı.
Böyle konuşup da üzme hiç yoktan
Kaçmadım “kirpiğin” sandığın oktan
Şikârın olmaya razıydım çoktan
Ben sana avdım be güneşin kızı.
Kaç kere saatler hicranı vurdu
Kaç kere gelmeyen vuslata kurdu
Şiirlerim seni anlattı durdu
Hep seni övdüm be güneşin kızı.
Gözlerinden bir gün mahrum kalmayı
Düşünemem bile nefes almayı
Sensiz yaşamayı sensiz olmayı
Aklımdan kovdum be güneşin kızı.
Gözümü yumduğum geceler azken
Sen gülmediğinde güneş doğmazken
Senden ayrı bir an akla sığmazken
Ölüme tavdım be güneşin kızı.
Sensizlik uçurum; tut, atma beni
N’olur yokluğunla kuşatma beni
Eğer şüphen varsa yaşatma beni
Ben seni sevdim be güneşin kızı.
Hasan Hüseyin YILMAZ