Başımı nasıl da döndürmüş aşkın
Ben kimim nerdeyim bilemiyorum
Mantığım biçare idrakim şaşkın
Ne yapsam kendime gelemiyorum
Her gece sabaha zar zor eriyor
Sanma ki gözüme uyku giriyor
Yaşanan her vakit acı veriyor
Hayatın tadını bulamıyorum
Çok zaman tenhada içip sızmışım
Feleğe isyanlar edip kızmışım
Adını o kadar derin yazmışım
Bir türlü kalbimden silemiyorum
Erdim tükendim yok karın kasık
Çağırsam duymazsın feryadım kısık
Kaşlarım hep çatık suratım asık
Zorlasam kendimi gülemiyorum
İçinden sen çıkar kalbimi yarsam
Aklımdan olurum düşümde sarsam
Ne zaman Tanrı’ya niyaza varsam
Senden başka bir şey dilemiyorum
Yalnızlık bir kuyu yok imiş dibi
Bu derdi çekmeyen anlamaz tabi
Tadım yok tuzum yok eskisi gibi
Neşeyle sevinçle dolamıyorum
En mutlu anlarım senle ikendi
Eğer ki sen yoksan zaman dikendi
Bekleye bekleye sabrım tükendi
Gel artık ben sensiz olamıyorum
Aşkınla dokundu gönül kilimi
Derdime devasız tıbbın ilimi
Beterin beteri görme halimi
Yaşayamıyorum ölemiyorum.
GÜLÜN DİKENİ VAR
Gülün dikeni var senin nazların
Bağında bir bülbül olmuşum sana
Neden uğramaz hiç bilmem yazların
Dört mevsim güz müdür ederin bana
Bir deli rüzgarsın başımda esen
İnanmam sen kadar çok sevdim desen
Bütün haşmetiyle yolumu kesen
Aşılmaz dağ gibi kederin bana
Benim yanılışım ilk sende değil
Bu nasıl yaşamak can tende değil
Ara da bul beni ben bende değil
Aklıma mâl oldu giderin bana
Vurgun yemiş gönlüm ölüme razı
Kimseler çekemez çektiğim nazı
Bu çıkmaz sokaklar bu kara yazı
Kötü bir cilvesi kaderin bana
Bilmem artık nerde nasıl kimlesin
Reva mı sen şen ol Hasan çilesin
Hakkım helal değil bunu bilesin
Açtığın son yara pek derin bana
Hasan Hüseyin YILMAZ
