Hasan Hüseyin Yılmaz yazdı
Beni tarif noksandır tanıma yetmez lügat
İsmimin esrarında mana içre mana var.
Lisan çaresiz bana acizdir edebiyat
Âlemlere açılır benimle tüm kapılar...
Beni tarif noksandır tanıma yetmez lügat.
Bilen bilir gücümü umman gizli damlamda
Beni tanımayanlar kudretimi sezemez.
Bir kez içen kaybeder kendini her anlamda
Katremi tadan bile akıl başta gezemez
Bilen bilir gücümü umman gizli damlamda.
Rakip görmem kendime yanardağları bile
Kıvılcımım düştüğü yeri yakar kavurur.
Sular nâçârdır bana kar yağsa döner küle
Volkan benim karşımda el pençe divan durur
Rakip görmem kendime yanardağları bile.
Boynu kıldan incedir bana karşı herkesin
Kimseyi tanımayan kuvvet benim güç benim.
Hangi savaşa girsem, zafer benimdir kesin
Mağlup olduğum daha görülmedi hiç benim
Boynu kıldan incedir bana karşı herkesin.
Efkârıma dayanmak kimsenin harcı değil
İnim inim inletir, hatta kan kustururum.
“İnanmam” diyen bile beni inkârcı değil
Mânâ gerçekliğimle maddeyi sustururum
Efkârıma dayanmak kimsenin harcı değil.
Satın alamaz beni Karun’un hazinesi
Servetler yetmez bana paha biçilmezim ben.
Kıymetimi bilene benim en şahanesi
Serden vazgeçilip de yine geçilmezim ben
Satın alamaz beni Karun’un hazinesi.
Ben ki bir hayal için şuursuz coştururum
Leyla diye Mecnun’un aklını alan benim.
Ben ki Kerem misali yakıp tutuştururum
Ferhat’ı kazma ile dağlara salan benim
Ben ki bir hayal için şuursuz coştururum.
Nelere yeter gücüm,görün nasıl mahirim!
Kanadı olmayanı gökte uçuran benim.
Gözle görünmezim ben cisimsizim, zahirim
Fikri firar ettirip aklı kaçıran benim
Nelere yeter gücüm,görün nasıl mahirim!
Tıbbın aciz kaldığı,diz çöktüğü elemim
Yoktur derdime deva, çare bulan olmamış.
Şairin gözyaşıyım elindeki kalemim.
Var mı benim yüzümden beti benzi solmamış?
Tıbbın aciz kaldığı, diz çöktüğü elemim.
Ben kıraç toprakların yağmurda bulduğuyum
Tükenmeyen kaynağım, pınar benim, göz benim.
Ab-ı hayat olup da içine dolduğuyum
Varlıktaki cevherim, asıl benim, öz benim
Ben kıraç toprakların yağmurda bulduğuyum.
Mevlânâ’da deryayım Yunus’ta zirve iken
Benimle tutuşanlar bir daha sönmek bilmez.
Mutlak gerçeği bulur benim kahrımı çeken
Sır kapısından giren geriye dönmek bilmez
Mevlânâ’da deryayım Yunus’ta zirve iken.
Gönül benim sayemde hepten varır hiçliğe
Bu yüzdendir ateşle pervanenin ülfeti.
Ancak benim gücümle katlanılır güçlüğe
Taşıyamaz omzunda kimse bensiz külfeti
Gönül benim sayemde hepten varır hiçliğe.
Benim için niceler başını vermedi mi?
Ölüme kafa tutar, ecele dokunurum.
Bende yok olanlar ki sırrıma ermedi mi?
Gönüllerde yazılır gözlerden okunurum
Benim için niceler başını vermedi mi?
Tanrı’nın bir lûtfuyum,benim en büyük ihsan
Yerle gök arasında her şeyin temeliyim.
Benle değer kazanır benle yücelir insan
Kalp gözüyle bakanın biricik emeliyim
Tanrı’nın bir lûtfuyum,benim en büyük ihsan.
