Alaca karanlık her resim,
Gölgeler konuşur oldu, asıllar suskun.
Gözler yılgın, bakışlar manasız,
Sözler doğrudan çok uzak.
Sevgi “İNSAN”dan uzaklaşır oldu günden güne,
Eşya sevilir oldu, yerli yerince kullanılmaktan ziyade;
İnternet taşır oldu, her ne varsa çer çöpüyle…
Zihin dağıldı, kalp yoruldu ve “İNSAN” can çekişircesine…
Tarümar oldu, elde ne varsa garip…
Hakikat küskün, prangalar vurulmuş her yanımız tahrip…
Su akar yolunu bulur, her şey tabiatınca mucip,
Her nesnenin sahibi olan MEVLAM, döndür yüzümüz “SANA” Ya tabip-el kulub…
YÜREK İŞİ
Bilekte bilmeyin gücüm,
Îmandır ser tâcım.
Dağılır yürekten gamım.
İstiklâldir Hakk’tan niyâzım.
Barışa sevdalı kalbim,
Tarih “TÜRKÜMÜ” söyler daim.
Düşmana sert halim,
İstiklâldir Hakk’tan niyâzım.
Düşman sarınca etrafım,
Esen delice rüzgârım.
“İSTİKBÂL” özlenen baharım,
“İSTİLÂLDİR” Hakk’tan niyâzım.
EBUBEKİR ÇİFTÇİ
